Vandaag op de geboortedag van mijn vader zoek ik troost voor de te korte levens van mijn ouders en nu ook nog mijn zus. Mijn zus werd 66 jaar, werkte 42 jaar in het onderwijs. Mocht zij haar moeder maar 3,5 jaar en haar vader slechts 5 jaar langer meemaken. Leven. Niet eenvoudig. Hoe ook iedereen zijn stinkende best deed het gemis op te vangen, het waren zulke lieve personen, de wereld was beslist mooier geworden als ze langer bij ons hadden kunnen zijn.
Dan is samen opeens weg. Zomaar. Onverwacht, onverdraagzaam. Je verliest je kind; je verliest je zus. ontroostbaar ben je. Ook opeens, ook onverwacht klinkt er troost. De deurbel gaat. Ik open de voordeur. en herken de persoon die mij een witte enveloppe wil geven niet. "Ik moet U dit geven, van mijn vrouw." Zij zit nog in de auto, maar ik sta dubbel-geparkeerd. " Hij noemt nog een naam en stapt in de auto. Ik herken de naam en roep nog iets naar de wegrijdende auto.
Maar de vrouw, zij was tot kort geleden nog een collega van mijn zus. Ik weet :zij heeft pas geleden nog iets verschrikkelijks meegemaakt. Ik weet: Haar tiener dochtertje kwam recent om het leven. Overleden. Een noodlottig ongeval. Mijn boodschap bereikt ze niet meer.
In de grote witte. zware enveloppe tref ik een een steen! Een condoleance bericht gevuld vol begrip en de beschilderde kei, zo mooi! GEMAAKT MET ZOVEEL LIEFDE, ZOVEEL RESPECT. 'Ons' overlijdensbericht. Ik hou de steen in mijn hand en terwijl de tranen over mijn wangen stromen zorgt de aanraking van de kei voor SAMEN TROOST.
